Günümüzde her şey çok hızlı değişiyor.
Çok çabuk tüketiliyor.
İnanın hiçbir şeyin kıymeti kalmadı hayatlarımızda...
Satışa gelen dostlukların sayısı; satışa çıkartılan eşyalarla yarışır oldu.
Amaca ulaşmak adına her yol mubah diyen bir toplum olduk.. Vesselam.
Düşünüyorum da; acaba sazın ve sözün piri Âşık Veysel,
Bu günlerde yaşasa sazının teli tutar, dili söyler miydi?
Acaba söyleyecek söz bulur muydu?
Doğrusu kestiremiyorum...
Lakin ne zaman Veysel aklıma gelse;
Bir gam yükü,
Bir hüzün,
Bir büyük yalnızlık - bir boşluk duygusu çöker yüreğime.
Ve yüce gönüllü bir ozan gelir aklıma…
Gören gönlü,
Görmeyen gözü ile Veysel, bizden çok uzaklarda yaşar gibidir...
Sözcükleri, şiirleri, söylemleri bizim algılarımızın çok ötesindedir sanki!
Ve hep şunu düşünürüm:
“Onun gözleri, bizlerin ise yüreğimiz ama..,”
Koca Veysel yarı aç – yarı tok, sıkıntılarla ve meşakkatler dolu geçirdiği 79 yıllık yaşamı boyunca asla karşısındakinin kaşına gözüne bel bağlamaz.
Kimselere minnet etmez…
Ve kimselerden medet ummazdı...
“Güzelliğin on para etmez bu bendeki aşk olmasa” derken
Günümüz insanına verdiği mesaj da aslında üzerinde uzun uzun tartışılası gereken önemli bir mevzudur kanaatindeyim.
Gündelik yaşam içerisinde dilersek çevremizdeki bütün insanlara bir dakikada kendilerini dünyanın en harika insanı hissettirebileceğimiz gibi,
En berbat, en bedbaht ve en işe yaramaz insanı de hissettirebiliriz..
Öyle değil mi?..