Daha doğrusu, var olan bir deyimi çok yerinde kullanarak daha etkin ve güncel bir hale getirdi. Ancak, kıyamet koptu mu, diye sorarsanız, maalesef sarsıntısını bile hissedemedik. Ama eğitim adına, ülkemiz adına hala ümidimizi taşıyoruz. Taşımak zorundayız.
 

Evet, kıyamet koparmak… Yolunda gitmeyen işleri düzeltmek, üzerine ölü toprağı serpilmiş insanları uyandırmak, raydan çıkmış insanları ve kurumları rayına oturtmak için, büyük Türkiye’yi inşa etmek için bir kıyamet koparmak gereklidir. Yoksa normal şartlarda, kurumların zayıfladığı ve tek tipleştiği, kurumları işgal edenlerin de rehavet, şımarıklık ve aç gözlülükle hareket ettiği bir sistemde, bir arpa boyu bile yol alınamaz.
 

Dolayısıyla bir işi başarabilmek için önce düşünmek, fikir üretmek, en önemlisi de fikirleri eyleme dökmek gerekir. 
 

Etkili, taviz vermeden, adil, haksızlıklardan hesap sorarak, Milli Eğitimin üzerine bir karabasan gibi çöken sendika ve yapıları bertaraf ederek, baskı ve yıldırmalara boyun eğmeden... Eğer samimiyseniz, bunları yaparak gerçek anlamda bir kıyamet koparabilirsiniz. Gücünüz, iradeniz yeterli olur mu, bilemiyorum!
 

Aslında ‘kıyamet koparmak deyimi’ sadece Milli Eğitim için kullanılabilecek bir söz değildir. Ülkenin genel durumu, yaşadığınız mahalle, köy, şehir, kurum… Her neyse… İnsanlık adına, ülkeniz adına beklentileriniz, kaygılarınız varsa bir kıyamet koparmak sizin de hakkınız. Hatta göreviniz de diyebiliriz.
 

Mesela yaşadığın şehir için bir kıyamet koparmak gerekir mi? Evet, bir vatandaş olarak önceliklerimizden biri de bu olmalıdır. Şahsen bir devlet memuru olarak, yaşadığım şehirde daireler, arsalar, iş yerleri sahibi olamayacağıma göre, beklentim daha temiz, daha düzenli, huzurlu bir şehirde yaşamaktır. Öncelikle bunun için bir kıyamet koparabiliriz.
 

Elbette öyle çok kolay da değildir kıyamet koparmak. Siyaset, konjonktür, menfaatçiler ve varsa sizin menfaatleriniz, iş bilmezler, kralcılar, dalkavuklar her zaman en büyük engel olarak karşınızdadırlar. Demokratik olan girişimleriniz, anti demokratik ve çıkarcı bir anlayışla engellenir; siz de ülkenin bekasına, toplumun birlik-beraberliğine zarar vermekle suçlanabilirsiniz. 

Mesela, dolgu alanları ve sokaklar işgal ediliyor, derseniz işgalcilerin hedefi olabilirsiniz.

Kamu arazileri yağmalanıyor, sit alanları imara açılıyor derseniz, belediyelerin hedefi olabilirsiniz. Sokaklar çok kirli, çevre düzenlemesi yok, yapılaşma çok berbat, mimari ve estetikten anlayan yok, derseniz siyasilerin hedefi olabilirsiniz. Sokakta insanlar birbirine saygı duymuyor, şehirde yaşama kültürü yok, derseniz magandaların hedefi olabilirsiniz. Çevre konusunda duyarlı olalım, çevreyi, insan yaşamını tehdit eden yapı ve faaliyetlere karşı duralım, derseniz “yatırım yapılmasını istemiyor” bahanesiyle toplumun belli kesimlerinin hedefi olabilirsiniz. 

Biliyorum, bu şartlarda mesafe almak kolay değil. Ama olsun!  Bu amaçla yola çıktığında, bir arpa boyu bile mesafe alabilirsen amacına ulaştın demektir. 
 

En azından asalak olarak yaşamadığın için, menfaatçilerin yanında olmadığın için, yüreğinin sesini dinleyerek doğrunun yanında olduğun için onurlu ve mutlu bir yaşam sürersin. Çocuklarına da, hiçbir zaman eziklik hissetmeyecekleri onurla taşıyacakları bir miras bırakmış olursun.

Öyleyse niye duruyoruz ki? Çocuklar için, gençler için, daha iyi bir eğitim için, daha sağlıklı bir çevrede yaşamak için, haksızlıklara ve yolsuzluklara engel olmak için, çocuk istismarına dur demek için, insan hakları için, gelişmiş bir demokrasi için, ülkemizin geleceği için ve insanlık için…

Haydi, bir kıyamet koparalım.